Klasztor Sióstr Maryi Niepokalanej w Raciborzu-Brzeziu

Klasztor Sióstr Maryi Niepokalanej w Brzeziu, dzielnicy Raciborza, jest najstarszym domem prowincji tego zgromadzenia w Polsce. Jego historia sięga początków XX wieku, kiedy to w latach 1911–1913 ks. Karol Riedel, ówczesny proboszcz z Pogrzebienia, zainicjował budowę budynku z myślą o przyszłym probostwie. 7 lipca 1917 roku siostry przybyły do Brzezia, rozpoczynając swoją posługę w nowo powstałym klasztorze.

W okresie międzywojennym klasztor pełnił funkcję Domu Prowincjonalnego zgromadzenia. W latach 1931–1932, dzięki staraniom ks. Józefa Gawliny, ówczesnego kuratora prowincji, dokonano rozbudowy obiektu poprzez dobudowanie skrzydła od strony południowej. W tym czasie w klasztorze funkcjonował nowicjat, w którym w latach 1930–1941 formację zakonną przeszło 47 nowicjuszek. W 1941 roku nowicjat przeniesiono do Nysy.

Podczas II wojny światowej klasztor stał się schronieniem dla osób starszych oraz duchownych potrzebujących pomocy. W tym okresie przebywał tu również ks. Karol Riedel, który zmarł w Brzeziu.

Szczególne znaczenie dla klasztoru ma postać Sługi Bożej siostry Marii Dulcissimy Hoffmann, która wstąpiła do zgromadzenia w 1928 roku. Mimo nawrotów choroby pogłębiała swoje życie duchowe, pozostając skromną i pokorną. Zmarła w Brzeziu, a jej grób stał się miejscem pielgrzymek wiernych z Polski i zagranicy, proszących o jej wstawiennictwo.

Obecnie siostry z Brzezia angażują się w życie parafii, prowadząc katechezę, opiekując się zakrystią oraz organizując grupy takie jak Dzieci Maryi, Koło Misyjne czy Żywy Różaniec Młodych. Klasztor pozostaje miejscem modlitwy i wsparcia dla lokalnej społeczności oraz pielgrzymów odwiedzających grób siostry Dulcissimy.