Podominikański kościół pw. św. Jakuba w Raciborzu

Kościół św. Jakuba w Raciborzu to dawna świątynia dominikańska, której początki sięgają XIII wieku. Dominikanie mogli przybyć do miasta już w latach 1238–1239, a w 1246 roku istnienie ich konwentu zostało oficjalnie potwierdzone. Około połowy XIII wieku wzniesiono kompleks klasztorny wraz z kościołem, który przez kolejne stulecia wielokrotnie ulegał zniszczeniom i odbudowom.

W 1300 roku pożar strawił świątynię, jednak szybko ją odbudowano, nadając jej jeszcze większy rozmach. Kolejny pożar w 1574 roku spowodował renesansową przebudowę wnętrza, a po następnym w 1637 roku pojawiły się barokowe elementy wyposażenia. W wyniku sekularyzacji klasztoru w 1810 roku zabudowania klasztorne zostały rozebrane, a sam kościół w 1874 roku przeszedł przebudowę w stylu pseudoromańskim, co wpłynęło na jego obecny wygląd.

Architektura kościoła łączy elementy gotyckie, renesansowe i barokowe, lecz dzisiejsza fasada nosi cechy XIX-wiecznego neoromanizmu. Wyróżniają się dwie kaplice boczne: kaplica św. Krzyża (Gaszynów) oraz kaplica różańcowa, obie bogato zdobione. Świątynia, choć pozbawiona klasztoru, wciąż przypomina o dominikańskiej historii Raciborza i jego znaczeniu na średniowiecznym szlaku pielgrzymkowym do Santiago de Compostela.